Jette Pellemans schreef dit artikel over Wandeldaten voor Tijdgeest, het weekendmagazine van TROUW, zaterdag 18 februari 2023. Zij interviewde twee wandeldate koppels en liep mee met onze groepswandeling vanuit Wolfheze.
Hier kan je het volledige artikel lezen. De voorpagina opende met 'Weg met Tinder – leve de wandeldate'
Ontmoet al wandelend je potentiële nieuwe geliefde
Waar een hoop corona-tradities het afgelopen jaar sneuvelden, lijkt wandeldaten een blijvertje te zijn. Je hebt wat om over te praten en – ook fijn - je hoeft elkaar niet de hele tijd aan te kijken. Zo vinden ook de achttien deelnemers van een groepswandeldate in Wolfheze.
Al stevig doorstappend door de bossen tussen Oosterbeek en Wolfheze, vertelt Peter-Paul (64) dat hij ooit heeft gedate via e-Matching. Een paar keer sprak hij via dat platform af met een vrouw in een kroeg, maar dat was geen succes. “Ik merkte dat die vrouwen hoge eisen stelden, vooral als het ging over carrière en werk. Ik heb op dat gebied niet zoveel te bieden, om het maar eerlijk te zeggen. Ik heb een leuk leven hoor, maar heb niet een enorme werkstatus of een groot huis ofzo. Hier wordt dat minder belangrijk gevonden.”
Met ‘hier’ bedoelt hij de datingsite DeWandeldate.nl. Eens in de maand organiseert dat platform een groepswandeldate. Deze zaterdag gaat het om een tocht van 16 kilometer rond Wolfheze, bedoeld voor de leeftijdsgroep 50 tot 64 jaar. Met twee lastminute afhakers bestaat de groep vandaag uit negen vrouwen en negen mannen. Peter-Paul van der Ven, een fitte zestiger met kort grijs haar en een zwarte North Face-jas, is één van hen. Hiervoor liep hij al een keer of tien mee met een soortgelijke groepswandeling.
“Het begint gewoon met een lekker lange wandeling door de bossen, dat vind ik een prettig uitgangspunt. Je komt op mooie plekken en misschien ontmoet je een leuke vrouw. Die insteek is voor mij fifty-fifty.” Hoewel hij nooit een relatie overhield aan zo’n groepswandeling, blijft hij een fan van al lopend nieuwe dates ontmoeten. “Laat mij maar lekker lang wandelen, liefst nog langer dan dit: 20, 25 kilometer. Mensen die daar ook van houden, zijn per definitie meer mijn types.”
STILTES VALLEN NIET OP
Al wandelend een potentiële nieuwe geliefde ontmoeten: ten tijde van de corona lockdowns kon de datende mens niet anders. En hoewel we tegenwoordig weer ouderwets kunnen afspreken in de kroeg of het café, lijkt wandeldaten voor een brede groep een blijvertje te zijn. Het is ontspannen, vinden velen: al wandelend vallen stiltes niet zo op, de wandelomgeving biedt gesprekstof en je hoeft elkaar niet continu aan te kijken.
Bovendien is je als vrijgezel presenteren op de online datingmarkt niet voor iedereen weggelegd. Je moet er maar zin in hebben, al dat digitale geloer, geswipe en gechat. Iemand uitnodigen voor ene wandeling is laagdrempeliger én praktisch. Als het niet op liefdesvlak klikt, houd je er in het gunstigste geval nog een fijne wandeling aan over.
Dat weet Irene den Ouden (61) als geen ander. In 2014 richtte zij De Wandeldate op, naar eigen behoefte. Na haar scheiding zocht ze een partner die wandelen en natuur net zo belangrijk vond als zij, maar ze merkte dat ze daar op geijkte datingsites en -apps niet op kon selecteren. Zo was het idee geboren.
Ondertussen is de site uitgegroeid tot een platform met meer dan vijfduizend actieve leden, die over het algemeen ‘los’ met elkaar afspreken. Iedereen heeft een profiel en met eerst een like en daarna een berichtje spreek je af voor een wandeling. Dat concept slaat aan: onder het kopje Succesverhalen lezen we onder meer over zeventien huwelijken en acht ‘Wandeldate-baby’s’.
NOG TREURIGER
Mezelf zou ik zeker ook een wandelaar noemen. Zo ben ik vorige zomer nog op een achtdaagse wandelvakantie geweest in Slovenië. Maar mijn ervaring met daten en wandelen was er juist één die de treurige coronatijd nog treuriger maakte.
In de tweede lockdownwinter was ik 30 en single. Via datingapp Bumble regelde ik een wandeldate met een jongen uit Amsterdam waarmee ik op een zaterdagmiddag een rondje over de Utrechtse Singel zou lopen, bij mij om de hoek. Al snel concludeerde ik: dit is een hartstikke aardige gast, maar geen liefdesmateriaal. Dat zal ongetwijfeld mijn ervaring hebben beïnvloed, want ik vond de twee uur die volgden tamelijk verschrikkelijk.
Dat je uit arren moede nóg maar een keer diezelfde Singel rondloopt omdat een date van een uur wel erg kort is. Je een tweede cappuccino to go haalt in een te klein bekertje dat al wandelend over je wollen wanten heen klotst. Dat alle bankjes door de aanhoudende miezer koud en doorweekt zijn, om vervolgens ergens een stuk droog karton uit een papierbak te vissen om daar met één bil ongemakkelijk op te zitten. En dat je dan met een schuin oog op je horloge ziet dat je ‘pas’ vijf kwartier onderweg bent.
Dit alles had natuurlijk net zo goed charmant ongemak kunnen zijn als het de liefde van mijn leven betrof; iemand waarmee je later nog eens oprakelt hoe je, zittend op dat stuk karton, de vonk voelde overslaan. Maar alles in mij schreeuwde op dat moment: ik wil nú een kroeg met warme chocolademelk, gunstig gedimd licht en dat het gezellig ’s avonds is en niet 12 uur overdag. Het voelde eindeloos treurig.
Overigens zie ik op diezelfde Singel nog steeds dat wandeldaten ‘een ding’ is. Je pikt ze er zo tussenuit. Koppels die enigszins ongemakkelijk op een bankje zitten met een zelf meegebracht biertje terwijl het daar nét een beetje guur voor waait. Of de stellen die elkaar vaak aankijken en net een tikkie langzamer lopen dan de rest. Als je dan al inhalend een gespreksflard opvangt die klinkt als ‘…. jij nog broers of zussen?’ dan weet je dat het raak is.
WANDELEND VERGADEREN
Ankie van Dijk heeft zelf geen ervaring met wandeldaten, maar als directeur van Wandelnet – een belangenbehartiger voor wandelaars – ziet ze wel dat wandelen door corona in een ander perspectief is komen te staan. “Wandelen is veel meer een activiteit geworden die je voor verschillende doeleinden kunt inzetten,” vertelt ze aan de telefoon. “Mensen zijn gaan wandelen en vergaderen, wandelen en telefoontjes plegen, daten, bijpraten met vrienden. Daar zijn enorm veel variaties op ontstaan.”
Een aantal corona-effecten op het wandelen zijn weer verdwenen, maar Van Dijk denkt dat die breedte aan wandeldoeleinden – zoals daten – een blijvertje zal zijn. “Als ik vier jaar geleden een zakelijke afspraak had, aarzelde ik wel eens om er een wandelafspraak van te maken. Dat durfde ik alleen bij mensen waarvan ik zeker wist dat ze dat konden waarderen. Nu is het veel normaler om dat voor te stellen zonder als geitenwollen sok gezien te doen.”
Het bestaan en succes van sites als De Wandeldate, maar ook Runnersdate (“voor de single hardloper”) en Weekendhike laten zien dat wandelen en mensen ontmoeten voor veel mensen een goede combi is.
RUGZAKJE AAN RELATIE-ERVARINGEN
Zo geldt ook voor de deelnemers aan de groepswandeling in Wolfheze. Een terugkomende observatie is dat al wandelend de ‘datedruk’ minder hoog is. Mieke (55), die liever niet met haar achternaam in de krant wil, vertelt dat ze daten op haar leeftijd soms als best kwetsbaar ervaart – iedereen heeft immers een rugzakje aan relatie-ervaringen. “Maar als ik wandel, zeker in zo’n groep, voelt het meer ongedwongen. Dat vind ik heel fijn.”
Toch hangt ook onmiskenbaar de datesfeer in de lucht. Als we een viaduct passeren en er een auto luid toetert, zegt een mannelijke deelnemer tegen één van de dames: ‘Ah, dat was vast naar jou’. Of als het gaat over de zestig plus-kaart van de NS en een man een verkeerde inschatting maakt van de dame naast wie hij loopt, zegt zij semi-beledigd “nou, zo oud ben ik nog niet hoor!” waarop hij gegeneerd zijn handen op zijn wangen slaat en uitvoerig excuses aanbiedt.
Als we bij station Wolfheze zijn aangekomen, het eindpunt van de wandeling, vraagt de 55-jarige Mieke zich af hoe dat nu zal gaan. “Moet ik dan nu iemand om zijn telefoonnummer gaan vragen? Oh, ik ben echt heel bleu met dat soort dingen.” Later blijkt dat moderator Irene na afloop een mail rond zal sturen met ieders nicknames op de site, zodat je daar contact kunt zoeken. Maar eerst duikt de groep het nabijgelegen pannenkoekhuis in voor een afscheidsdrankje. Is het toch nog een beetje een ‘gewone date’ geworden.
Zelf heb ik uiteindelijk niet al wandelend maar al bierdrinkend mijn huidige partner ontmoet. Het was nog steeds coronatijd, maar de terrassen waren ondertussen open, met avondklok weliswaar. Daardoor waren er nog steeds wat ongemakken – bij wijze van afscheidsgroet heb ik volgens de overlevering onhandig gezwaaid vanaf anderhalve meter. Maar in dit geval is het wél het grappige ongemak geworden om later nog eens grinnikend op terug te kijken.
Tijmen (34) en Miranda (32) hadden hun eerste wandeldate in coronatijd. Nu wonen ze samen en gaan ze binnenkort trouwen.
Zij schreven hun verhaal in 2020: We zijn getransformeerd in twee verliefde pubers
Tijmen: “Zolang ik me kan heugen kom ik al in het bos. Mijn ouders hadden een stacaravan in Ermelo waar ik als kind in de vakanties en weekenden speelde, door de bossen struinde en wild ging spotten. Ik zocht iemand om die passie mee te delen.”
Miranda: “Ik ben ook echt een buitenmens: ik heb eigen paarden, honden, ben vrijwillig schapenherder. Bij eerdere datepogingen op Tinder of Happn was het daar wel eens op stuk gelopen. Ik wilde dan graag wandelen als date, maar zij zeiden: nou, ik spreek liever af in een café.”
Tijmen: “Zo kwamen we elkaar tegen op DeWandeldate.nl. We hadden al behoorlijk lange mails naar elkaar gestuurd toen we afspraken bij Kootwijk. Het was nog midden in de lockdown, maar toen Miranda op me afliep zei ze meteen: ‘ah, fuck corona’ en gaf me drie zoenen.”
Miranda: “Heel stom, maar ik móest even voelen en ruiken of het goed zat. Toen ik hem drie zoenen gaf, voelde ik meteen een sprankeltje.”
Tijmen: “Ze had haar twee border collies mee. Ik heb vroeger ook honden gehad en was onder de indruk hoe ze hen onder appèl had. Dat was meteen een grote plus.”
Miranda: “Het wandelen voelde lekker en gemakkelijk; de tijd vloog voorbij. Na de wandeling haalde ik de biertjes tevoorschijn die ik in mijn rugzak had meegenomen.”
Tijmen: “Jaa, geweldig! Typisch Miranda om daar aan te denken. We gingen in een greppel aan de rand van het bos zitten. Tegen zonsondergang kwam de boswachter nog even voorbij, maar je zag ‘m denken: die twee laat ik maar even met rust.”
Miranda: “Helemaal hoteldebotel ging ik weer terug naar huis. Het was zo gezellig geweest, de honden reageerden goed op hem: het leek bijna té perfect voor een eerste date.”
Tijmen: “Ik stelde me eerst nog voorzichtig op om mezelf te behoeden voor teleurstellingen. Maar van binnen voelde ik me euforisch. De klik was enorm.”
Miranda: “Al snel was het aan en een half jaar later is Tijmen bij mij ingetrokken in Loenen. We hadden het wel vaker over trouwen gehad, dus toen we op een mooie zomerse dag over de heide wandelden en er een vliegtuigje met een tekst erachter overvloog, zei ik voor de grap: dat heb je zeker gestuurd om me ten huwelijk te vragen? Tijmen trok lijkbleek weg. Bleek hij echt een ring in z’n zak te hebben!”
Tijmen: “Dat vliegtuigje was toeval. Ik wilde Miranda vooral ten huwelijk vragen op de plek waar ze op haar gelukkigst is. Dat was daar bij de uitkijktoren op de hei - thermosfles koffie mee, honden mee, de schapen op de achtergrond. Precies daar was net een nieuw bankje geplaatst en heb ik haar ten huwelijk gevraagd. We komen er nog regelmatig, ook met vrienden of familie. Dan zeggen we: kijk, dat is hét bankje.”
Miranda: “Als we onze eerste date in een café zouden hebben gehad, dan had Tijmen een ander beeld van me kregen. Stiller, minder ontspannen. Op zo’n plek heb ik het gevoel dat ik me vrouwelijk moet gedragen en op moet passen dat er niet per ongeluk eten tussen mijn tanden zit. Buiten kan ik gewoon mezelf zijn: met een fles bier aan mijn mond en mijn fijne spijkerbroek aan.”
Tijmen: “En uiteindelijk is dát wat iemand aantrekkelijk maakt.”
‘
Natasja (55) en Rob (55) gingen op wandeldate in Zeist. Nu hebben ze al ruim vier jaar een lat-relatie.
Zij schreven hun succesverhaal in 2018: Ga je mee wandelen in de bossen bij Zeist?
Rob: “Onze ontmoeting is een toevalstreffer geweest. Ik was in de periode namelijk helemaal klaar met daten. Ik was een paar jaar daarvoor gescheiden en had een half jaar op Lexa gezeten, maar dat was niks voor mij. In het echt zijn mensen toch altijd anders dan het lijkt op zo’n site. Ik vond het gedoe.”
Natasja: “Ik had een profiel op DeWandeldate.nl, maar deed daar verder niet zoveel mee. Totdat ik Rob’s oproep zag: wie gaat er mee wandelen in de bossen van Zeist?”
Rob: “Dat was puur omdat ik een wandelmaatje zocht. Ik wilde graag in beweging blijven.”
Natasja: “Mijn vader komt uit Zeist, dus Rob zijn vraag sprak me wel aan. Ik klikte op de knop om zijn profiel op te slaan, maar dat bleek per ongeluk een like te zijn, waarop Rob me een berichtje stuurde.”
Rob: “Ik dacht nog: een accountant uit Bussum, dat zal wel Gooise kak zijn. Maar toen ze zich voorstelde, was dat eigenlijk meteen verdwenen. Toen was het gewoon Natasja met haar hondje.”
Natasja: “Dat is een voordeel van een wandeldate: Nino kon mee en je ziet meteen hoe iemand met de hond omgaat. Dat zegt best wat over een persoon, vind ik. Rob scoorde meteen pluspunten, want hij had wat lekkers voor Nino meegenomen.”
Rob: “Eigenlijk heb ik daar het meisje mee omgekocht natuurlijk.”
Natasja: “Het voelde meteen relaxt, ook al van te voren. Voor een date in de kroeg sta je jezelf toch op te doffen. Hier was het: makkelijke broek en wandelschoenen aan en gaan.”
Rob: “Het bos biedt afleiding op een leuke manier: hee, een eekhoorntje, of daar, een vogeltje. Je hoeft elkaar niet constant aan te kijken. Fijn, want ik ben een slechte aankijker.”
Natasja: “Dat klopt!”
Rob: “Toch hadden we al snel best diepzinnige gesprekken.”
Natasja: “Rob vertelde over een vriendin die tegen hem had gezegd: jij bent gewoon nog niet toe aan een relatie. We hebben het lang over dat zinnetje gehad. Want wanneer weet je nou of je daar aan toe bent?”
Rob: “We bleken veel gemeenschappelijke normen en waarden te hebben en tegelijk triggerde ze mijn nieuwsgierigheid. Ik wilde nog veel meer van haar weten.”
Natasja: “Het werd een lange wandeltocht, met achteraf nog een kop koffie met appeltaart bij een café. Daar hebben we tot sluit gezeten.”
Rob: “Toen we terugliepen naar de auto, porde Natasja me voor de grap in mijn rechterzij. Achteraf dacht ik: daar gebeurde het, het bekende vonkje. Ik vóelde ‘m springen.”
Natasja: “Het was totaal onverwacht, maar ik had het ook helemaal te pakken. Nu zijn we ondertussen al vier jaar samen.”
Rob: ,,Vier jaar, vier maanden en een stuk of 27 dagen.”
Natasja: ,,Wandelen doen we alleen niet zo veel meer. Ja, een blokje om met de hond, maar samen gaan we tegenwoordig liever fietsen.
Wil je LID worden of DeWandeldate Agenda volgen?
- Ben je Single? Meld je gratis aan als Lid van DeWandeldate.
- Ontvang wekelijks onze Tips & Agenda.
- Bekijk hier alle wandelingen op DeWandeldate Agenda.
- Volg DeWandeldate ook op Twitter en Facebook, LinkedIn en Instagram.
Hoofdfoto: Jette in gesprek met Peter Paul, groepswandeling Wolfheze, 11 februari 2023
© Jette Pellemans en DeWandeldate, 19 februari 2023.
987 weergaven - Datingsite DeWandeldate, Ervaringen en Reviews, Media, Succesverhalen