Een Zeeuws Meisje op weg naar het verre Limburg ...

In februari 2023 plaatste Trouw een stuk over DeWandeldate in hun magazine Tijdgeest. Marjan stuurde een reactie: "Wat een leuk artikel in Tijdgeest! En helemaal waar! Voor mij bleek DeWandeldate uiteindelijk óók de ideale datingsite om een gelijkgestemd outdoor-maatje te vinden! Minder dan een week heeft mijn profiel open gestaan en toen ontmoette ik Sander. Het klikte direct. Dankjewel dat DeWandeldate bestaat!"

Later vroeg ik Marjan of ze haar verhaal ook wilde delen op onze website. Het mocht iets uitgebreider... En kijk eens, hier voor jullie allemaal de lange versie:

Succesverhaal van Marjan en Sander

Marjan is 54 jaar en woont in Zeeland, Sander is 56 jaar en woont in Limburg

Het is anderhalf jaar geleden dat ik op een herfstachtige namiddag een profiel aanmaakte op De Wandeldate. Na een gestrande relatie was ik inmiddels een tijdje single, en ik voelde de behoefte om weer contacten aan te gaan, en wie weet een man te ontmoeten waar ik het fijn mee zou hebben. Ik had al eens op andere datingsites rondgekeken en kreeg daar steeds het onaangename gevoel te zoeken naar een speld in een hooiberg. Zoveel profielen, zoveel verschillende mannen, maar even zoveel keer niet mijn type. Ik wist aardig goed wat ik zocht in een date, en ja... óók wat ik vooral juist niet zocht. In de voorgaande jaren had ik meer dan ooit helder gekregen wat voor mij van belang is in het leven en waar ik voor sta, en dus wilde ik dat mijn date zou matchen bij mijn favoriete bezigheden en mijn denkbeelden.

De gangbare datingsites gaven mij weinig vertrouwen in mijn slagingskansen. Hoe vond ik in hemelsnaam iemand die bij mij paste? Iemand die niet alleen houdt van buiten zijn, maar van héél veel buiten zijn, iemand die sportief is, die graag wandelt, fietst of rent, een duursport-type, iemand die geniet van basic reizen te voet of op de fiets, van bikkelen en afzien en niet zomaar opgeven, en die ook kan genieten van knus thuis zijn en zelf dingen maken, van rondsnuffelen in kringloopwinkels en van niets iets maken. Iemand die op allerlei manieren bewust in het leven staat en die aandacht heeft voor de wereld om ons heen. De kans dat ik die match zou tegenkomen op de gangbare datingsites leek me kleiner dan het winnen van de hoofdprijs in de Staatsloterij. Er moest toch zeker wel ergens een datingsite bestaan van meer gelijkgestemde mensen? En dus zocht ik urenlang het internet af, en daar was plots De Wandeldate! Ik was zo opgetogen als een klein kind en maakte direct werk van de tekst en de foto's op mijn profiel.

Het was zondagavond en daar zat ik achter mijn laptop, ik zou niet stoppen voor ik mijn profiel online kon zetten. Ik herinner me dat spannende moment nog goed ... klik en "ik" zou zichtbaar zijn voor ieder die het lezen kon. Ik in al mijn kwetsbaarheid en eigenheid, daar ging ik! Het was al laat, en toch kon ik me niet bedwingen alvast zelf even door de profielen te snuffelen op zoek naar eerste indrukken. Ik besloot alleen te kijken. En dus zei ik hardop tegen mezelf: "nog geen reacties sturen" want dat zou absoluut te snel gaan. En ja, terwijl ik door de profielen scrolde, vielen me al wel enkele sportieve mannen op. Ik plaatste er een paar alvast in mijn favorietenlijst. Gewoon, dat gaf zo'n fijn gevoel en zo kon ik ze later snel terug vinden en hun verhaal nog eens lezen. Als ik er nu aan terug denk .. jeetje wat was ik vol van spanning en hoopvolle verwachting. Zouden er reacties komen? Zou ik het zelf aandurven de komende dagen op iemands profiel te reageren? Met die gedachten viel ik die avond in slaap.

Een dag later ...

De Wandeldate spookt de hele dag door mijn hoofd. Wat als ... wat als ik misschien snel een reactie krijg op mijn profiel ... wat als er iemand reageert die helemaal niet mijn type is ... wat als er helemaal geen reactie volgt ... er vormen zich wel 1000 scenario's in mijn hoofd.

En bam, 's avonds laat zie ik een melding in mijn mail, met het logo van De Wandeldate ernaast. Een mooi bericht van ene Espe die na een schaatsclinic (door niemand minder dan Gianni Romme) nog even door de profielen keek op De Wandeldate. Vlug zoek ik zijn profiel op en zie dan dat hij in mijn favorietenlijstje stond. Kippenvel. En wauw, wat lijken er veel overeenkomsten in onze beschrijvingen! Ik wacht tot de volgende ochtend en schrijf dan een kort berichtje terug. Espe blijkt in het echt Sander te heten en binnen een paar dagen hebben we via whatsapp al onze hele levensloop uitgewisseld, en het tempo van heen-en-weer-reageren gaat steeds vlugger. Op donderdagavond videobellen we voor het eerst, en we praten met gemak de hele avond vol. We appen opnieuw een paar dagen en dan volgt weer een lange videocall waarin we kletsen en grapjes maken en het fijn hebben samen. Er gebeurt iets met ons allebei door het contact dat we hebben, dat is duidelijk. 

Omdat we niet bepaald bij elkaar om de hoek wonen, zit een supersnelle wandelafspraak er niet in. Toch smeden we al gauw plannen om in het tweede weekend na onze match elkaar "life" te ontmoeten.

Het hele eind naar Limburg ...

En daar ga ik dan, voor onze eerste date, twee uur rijden met de auto. Een Zeeuws Meisje op weg naar het verre Limburg. Tja ... je moet er wat voor over hebben! Tegen alle geldende adviezen in, ben ik voor mijn eerste date gelijk al op weg naar zijn woonplaats. We hebben bij hem thuis afgesproken, en op de een of andere manier voelt dat helemaal niet bezwaarlijk. Natuurlijk heb ik op google maps al gekeken waar ik straks terecht zal komen. Bij Eindhoven mis ik de afslag richting Venlo, oepsie! Hoogstwaarschijnlijk zit ik teveel te dagdromen achter het stuur! Dus hupsakee bij de eerstvolgende afrit van de snelweg af en dan terug op de goede route. Na nog eens 40 km rijden zie ik in de verte de afslag naar zijn dorp, nog een paar bochten en daar draai ik zijn straat in. Hier moet het zijn, bij dit huis. Een spannend gevoel bekruipt me, ik blijf nog even zitten in de auto, drie keer diep ademhalen voor ik het avontuur aan ga. Als ik uitstap voelt het alsof de hele straat me daar ziet lopen, de oprit op. Ik hoor een hond blaffen en van achter het huis hoor ik Sander "welkom in mijn huis" zeggen. De spanning is er meteen af, het voelt direct oké om elkaar te zien en te spreken. Hoe bijzonder is dat!

Gek genoeg herinner ik me van het eerste halfuur weinig meer, ik denk dat we dat eerste halfuur gevuld hebben met een rondleiding door zijn huis. Met de hond achterin de kofferbak rijden we naar de Maasduinen voor een mooie wandeling. Het is tenslotte niet voor niets De Wandeldate. We kletsen, plagen, lachen, en er komt een goed gevoel bij vrij. Sander beweegt sportief, praat makkelijk, en we hebben veel gemeenschappelijke interesses en raakvlakken. Er is absoluut een positieve aantrekkingskracht die eerste date. Ergens onderweg heb ik een binnenpretje bij de gedachte dat andere mensen die we tegenkomen en die we groeten ons wellicht als stel zien. En die gedachte bevalt me wel. Love at first sight, ja dat was het zeker. Na afloop drinken we koffie en we koken samen bij Sander thuis, terwijl we nog steeds meer dan genoeg gespreksstof hebben om de tijd te vullen. En valt er eens een stilte, dan voelt dat ook prima. Voordat ik weer in de auto stap voor 163 km terug naar huis geeft Sander me een voorzichtige kus. Een mooie afsluiting van deze middag en een symbolisch startpunt van onze relatie.

Een relatie-op-afstand ...

Het volgende weekend komt Sander naar Zeeland en wandelen we hier over de mooiste paadjes van Oost Zeeuws-Vlaanderen. En zo begint een tijd van heen-en-weer. Week-om-week reizen we naar elkaar. Die vrijheid hebben we omdat we allebei inmiddels (vrij) zelfstandige kinderen hebben die niet meer thuis wonen. Het eerste half jaar hebben we vleugels en kost het geen enkele moeite om de afstand wekelijks te overbruggen. Later breekt het ons allebei wel eens op. Even koffie bij elkaar drinken op een doordeweekse avond zit er niet in. Gelukkig heb ik dankzij mijn werk in het onderwijs veel vakantiedagen en zo kan ik af en toe eens wat langer dan een weekend bij Sander blijven.

Er zijn in die periode ook wel eens twijfels over zoveel afstand tussen onze twee werelden. Is het haalbaar om dat vol te houden? Hoe brengen we die twee werelden ooit samen? We hebben allebei ons werk, verenigingen, en sociale contacten die ons dierbaar zijn in de eigen omgeving en het voelt nog te pril om dat op te geven. En dan elke week dat afscheid nemen en weer terug schakelen naar "alleen zijn" doordeweeks. Het is zoeken naar balans. Door briefjes met korte lieve berichten achter te laten wanneer we na het weekend weer vertrekken proberen we het afscheid net iets luchtiger te maken: een spreuk op de spiegel met lippenstift, een hartje van afwasmiddel op het aanrecht, een briefje onder het hoofdkussen, een hart van fruit en groente op de keukentafel. Het wordt een sport om elke keer weer een andere creatieve boodschap achter te laten.

De weekenden bij elkaar doorbrengen betekent dat andere sociale contacten soms op een wat lager pitje komen te staan. Dat gaat lange tijd goed en dan ineens merk je dat het belangrijk is om ook daar aandacht en energie in te blijven investeren. Maar dat betekent dan weer minder tijd samen, een lastige puzzel. En toch .. het voelt ook enorm krachtig en stoer als die balans weer wèl te voelen is. En wat is het een genot om in elkaars woonomgeving een heel nieuwe streek te ontdekken. Het voelt telkens als een vakantie-weekend wanneer ik in Limburg ben. Hoe vaker ik er kom, hoe meer ik van het landschap begin te houden. Eindeloos wandelen en fietsen door de Maasduinen en andere natuurgebieden, de prachtige vergezichten over de Maas, de pontjes, de gezelligheid van de dorpjes en zoveel knusse plekjes om even iets te drinken. Wat een enorm waardevolle ervaring om dat allemaal samen mee te mogen maken!

De eerste vakanties samen ...

Hoewel we in de weekenden dus vaak een soort van vakantie-gevoel-samen ervaren, krijgen we na een tijdje ook zin om ècht samen op reis te gaan. Ik laat me verleiden tot een ski-avontuur, zodat we en passant mijn in Frankrijk werkende dochter kunnen ontmoeten. Helaas blijkt het skiën voor mij niet helemaal een succes, kwestie van nog nooit gedaan en niet zo handig op twee latten! In de maanden na het ski-avontuur weet ik Sander ervan te overtuigen dat er niks leukers bestaat dan een wandel- of fietsvakantie. Sander pimpt zijn oude mtb en tovert deze om tot een heuse vakantiefiets. En zo vertrekken we in het voorjaar voor 5 dagen fietsplezier langs het Fietser-Pieterpad. Het regent en het is fris, maar ach we voelen ons verliefd en minstens-10-jaar-jonger-dan-we-werkelijk-zijn en zo wordt het toch een mooie week. Sander wordt ook besmet met het fietsreis-virus en dus bedenken we plannen voor een langere buitenlandse fietsvakantie in de zomer. Helaas krijgt Sander gezondheidsklachten en dat betekent een aangepast zomerprogramma: wel fietsen, maar dan alleen kortere afstanden in eigen land. We redden ons er prima mee.

Intussen zijn we alweer bijna een jaar verder en is Sander gelukkig weer helemaal van zijn gezondheidsklachten genezen. We fietsen heel wat af. In de weekenden op de racefiets of mtb dicht bij huis, of korte tochten door het Kylltal, langs de Moezel en door de Voerstreek en de Ardennen tot aan Luxemburg-stad.

En als we niet fietsen dan hebben we vaak de wandelschoenen aan. Van "een blokje om" met de hond, tot lange dagwandelingen en als absolute hoogtepunt een trektocht van een week dwars door het binnenland van Gran Canaria. Het is een plezier om dan te merken dat we op eenzelfde soort manier genieten van de inspanning die we doen, van de omgeving waar we doorheen trekken, van de natuur en van de mensen die we onderweg ontmoeten, van een koffietje onderweg en van heel basic op pad zijn met elkaar.

Een maatje ...

In anderhalf jaar tijd hebben we elkaar behoorlijk goed leren kennen, weten we wat we aan elkaar hebben en dat er een band is die de afstand tussen onze woonplaatsen overbrugt.

Wat me het meest dierbaar is in de relatie die we inmiddels hebben opgebouwd, is dat ik weer een maatje heb. Iemand die er voor mij toe doet, en voor wie ik er toe doe. Iemand met wie ik veel overeenkomsten heb, maar die mij ook scherp weet te houden, en weet uit te dagen om het beste in mezelf naar boven te halen. Iemand waarmee ik kan genieten van alles, en ook van niks.

En hoe nu verder ...

Een tijdje was het wel een ding, die afstand tussen onze woonplaatsen. De fysieke afstand bracht op sommige momenten ook afstand in onze relatie omdat we niet wisten hoe daar balans in te houden. Hoe houden we het heen-en-weer-reizen vol? Willen we ooit "samen onder één dak" of niet? En zo ja, hoe doen we dat dan, en waar? Wat geef je op, en wat komt er voor in de plaats als je alles achter je laat en zou "verhuizen voor de liefde"? Vragen die regelmatig door mijn hoofd spoken, en ongetwijfeld ook bij Sander. Ik ben inmiddels gaan inzien dat het een proces is van zachtjes loslaten, ontspanning vinden in de situatie-zoals-die-nu-eenmaal-is, blijven genieten van wat ik in mijn eigen omgeving aan mooie vriendschappen heb opgebouwd en misschien ooit een nieuw avontuur durven aangaan. Durven springen. Zover ben ik nu nog niet, al voel ik dat er soms wat beweging komt. Het is een hele kunst om in dat proces samen gelijk op te blijven lopen. Soms is de één wat stappen voor op de ander. Daar proberen we balans in te houden. Niet forceren. Blijven vertrouwen en ontspannen. Genieten van wat er is, want dat vinden we allebei al heel bijzonder. De rest, dat komt vanzelf als de tijd er rijp voor is. Dat is waar we ons nu aan vasthouden, waar we in geloven en wat we elkaar ook in alle eerlijkheid kunnen beloven.

Het idee dat dit allemaal begon doordat we simpelweg in dezelfde periode allebei een paar foto's en een stukje tekst op De Wandeldate plaatsten is iets waar we met veel verwondering op terug kijken. Elkaar nooit gekend hebben, geen weet van elkaars bestaan hebben en dan ineens komt die ander op je pad en bouw je met elkaar een prachtige band op. Hoe mooi is dat!

Groetjes, Marjan en Sander

Hoofdfoto: onze eerste vakantie in Frankrijk, het ski-avontuur waar het eigenlijk te warm was om te skiën en we ook een middag gewandeld hebben.

Wil je méér Wandeldate verhalen lezen?

Marjan en Sander deelden hun verhaal. Ook andere (ex) leden vonden elkaar via datingsite DeWandeldate en schreven hun verhaal: 

Alle Succesverhalen van datingsite DeWandeldate

Deel ook jouw Verhaal!

Heb je ook een nieuwe relatie (of vriendschap) via DeWandeldate? 

Vertel je Succesverhaal en ontvang je favoriete Wandelgids en Komoot!

Wil je LID worden of DeWandeldate Agenda volgen?

• Ben je Single? Meld je gratis aan als Lid van DeWandeldate.
• Ontvang wekelijks onze Tips & Agenda. 
• Bekijk hier alle blogs op DeWandeldate Tips en Agenda.
• Volg DeWandeldate ook op Twitter en Facebook en LinkedIn en Instagram. 

© DeWandeldate, 18 mei 2024.